kerfde je naam
en de mijne
in de planken van
een bankje
ver weg van iedereen
steeds
als ik je mis in gedachten
ga ik erheen

kerfde je naam
met een mesje
in de huid van mijn arm
onleesbaar, waar
niemand je ziet
steeds
als mijn hart slaat
klopt mijn vel
van verlangen
en verdriet

we maken water, mijn lief
red jij de kat, dan
grijp ik de rum
laat ons nog
eenmaal proosten
op wij, wat was
en later

want we maken water,
mijn lief
we drinken en
verdrinken ons samen

ontwakend, rest
slechts een van ons
de kater

Gisteren was ik in Foam Fotografiemuseum Amsterdam en zag daar een kunstwerk, opgebouwd uit tientallen foto's verspreid over een woonkamer, als een verzameling onontkoombare herinneringen en schreef bovenstaande gedicht snel in mijn boekje.

Ik dacht aan het volgende: leer een beetje van gisteren, bereid een beetje voor op morgen, leef heel veel vandaag.

In iets andere vorm opent dit gedicht Vlinder mijn dichtbundel Als de dichter zingt, welke in december 2017 uitkwam. Deze bewerking vind ik zelf erg tof; het is net even anders.

De zomervakantie is begonnen & er is geen beter moment om aan een tof nieuw boek te beginnen, zoals mijn verhalenbundel 'Donkere dagen Heldere nachten'. Te koop of te bestellen bij iedere (lokale) boekhandel, maar via onderstaande link ook gewoon bij de grote blauwe reus.
Veel leesplezier, fijne vakantie!
(en mocht je 'm gelezen hebben, laat vooral een recensie achter)

https://www.bol.com/nl/nl/p/donkere-dagen-heldere-nachten/9200000125627431/?referrer=socialshare_pdp_www

Dit weekend was ik even in mijn geboortedorp. De plek waar ik ben opgegroeid is de afgelopen jaren een steeds mooiere herinnering geworden. Nu was ik er op een vroege zondagochtend voor een feestelijke kerktraditie. In de bus ernaartoe dacht ik terug aan mijn eigen eerste communie. Wat ik maakte, weet ik niet meer. Wel dat ik het aan mijn opa en oma wilde geven en in mijn enthousiasme de verkeerde kant op rende.

Eenmaal uit de bus, duurt het nog ruim een half uur voor het huis van de heer haar deuren ontsluit en zo dwaal ik wat over een lege dorpsstraat, om te eindigen op de begraafplaats achter de kerk. Ik zie de graven, veelal modern en niet allemaal even bescheiden. Ik lees de namen van kinderen, vaders, moeders, opa's en oma's. Allemaal hun eigen plekje en allen lieten zij hun verdriet achter. Leegtes die nooit meer gevuld kunnen worden, ingeruild voor eindeloze rust in het nergens.

Als de tijd verstreken is, neem ik plaats op een harde bank. In de kerk geen plek voor stilte of verdriet. Er wordt gevierd en gezongen. Kinderen lachen, ouders glimmen van trots. Ik zie verrassend weinig bekende gezichten voor zo'n klein dorp. Twee tel ik er. Het maakt niet uit, ik ben hier maar voor één iemand. Mijn gedachten dwalen soms even af naar het kerkhof, het gewicht van steen, de namen die ik daar las.

Simone, het mooiste meisje van de klas. Dertig jaar geleden op de basisschool en vele jaren daarna. Ze had sproetjes om te kussen en oranjerood haar, als de zon er op de juiste manier op scheen, leek het wel goud. Ik heb als tiener jarenlang om haar hand gestreden, doch was veel te verlegen om er echt werk van te maken. De andere bekende is Marcel. Een beer van een gozer was hij vroeger. Een tank. Kon niet zo goed voetballen, maar rende een uur lang achter iedere bal aan die hij zag. Hij bezat een stem die bij zijn postuur voegde en kende zijn eigen kracht niet. Hij was niet het slimste jongetje van de klas, maar altijd vrolijk. Ik had al jaren niet meer aan ze gedacht en nu ik ze beiden even kort zag, blijf ik maar aan ze denken.

De ene stralend in die kerk, met gezin en familie. De ander al twaalf jaar op dat kerkhof.


-
Uit de oude doos: geschreven op 08.05.2017