gedicht: ontlading

vacuüm kruipt omhoog
in mijn keel
knijpt luchtpijp samen
tot ik stenen slik

piepende stilstand
onder gloeiend pantser
tot onhoudbaarheid
aan lippen staat

vocht barst uit leden
koelt brandende wangen licht
verdriet druipt over huid
rust keert weer, voor lopig